Het is volbracht. De kaartenslinger is gesloten en om vier uur vanmiddag ook mijn tentoonstelling. Herbert van het wevershuisje en Stella en Hans waren er om het te vieren en daarna de handen uit de mouwen te steken. De Adana, de bok van Kees, de prenten, de hemden en de lappen. . . alles staat weer thuis. Het opruimen volgt deze week. De komende dagen zal ik de hele slinger op de site zetten. Nu eerst slapen.
Nog drie dagen om de kaartenklus af te maken. In het wevershuis is het de afgelopen dagen topdrukte geweest. Dinsdag was er een grote groep studenten van de master Book and Digital Media Studies. Leuke jonge mensen. Hun bezoek krijgt wellicht nog een staartje, want ik kwam er achter dat de pressroom op de universiteit -de plek waar ik mijn eerste drukjes maakte- (door ziekte van een van de docenten) niet door hen te gebruiken is . . . Dus, als ik klaar ben op de Middelste Gracht ga ik daar graag instructie geven. Gisteren ook een volle bak, waarschijnlijk door de herfstvakantie. Er waren bekende gezichten die deze keer de kleinkinderen hadden meegenomen. Leuk om het gestommel op zolder te horen, soms wordt er gezongen . . . Jan, Pier, Tjoris en Corneel of er wordt naderhand nog even gevraagd wie Driss en Jolanda zijn. Grappig is dat als er meerder generaties rondlopen, de puzzel meestal wordt opgelost.
Er gaat iets mis met de dia’s. Kom er even niet uit . . .
Een dagje vrij en tijd om de handen uit de mouwen te steken bij het opruimen van de drukkerij van Kees Baart. Met de jongens van Mostert een ouderwetse ril uit elkaar gehaald, die krijgt een plekje naast hun hypermoderne Konica Minolta en de good old Vandercook heeft ook een bestemming gekregen, die gaat naar het moedige persje van Toos Elfrink in Deventer. In het wevershuis zat de loop er goed in. Ik heb verschillende prenten verkocht! En de -Oh-gaat-dat-zo-beleving van de bezoekers is groot als ik sta te drukken. De laatste zes dagen breken nu aan en met wat doorwerken slaag ik erin om werkelijk tot 30 kaarten te komen, moet nog wel een dagje twee drukgangen maken. 🙂 En…de kaartenslinger bijt dan in z’n eigen staart, een ‘mobius’project.
De stapel nog te bedrukken kaarten slinkt snel, de doos vol is bijna leeg. Om genoeg te hebben voor de hele expositie moet er nog bijgedrukt worden. Dat is een goed teken! De loop zit er goed in deze dagen. Dinsdag stond er plotseling een gymnasiumklasje uit Lisse op de stoep. Die in eerste plaats naar het huisje kwamen kijken. Een van de leerlingen was zo goed voorbereid dat zij rond het weefgetouw de anderen kon trakteren op een verhaal over wonen in Leiden door de eeuwen heen. Eenmaal in de huiskamer/ drukkerij kon ik mooi aansluiten bij het ambachtelijke werk van de wevers en vertelde over de uitvinding van boekdrukken met losse loden letters. Grappig was dat ik net een zetseltje had gemaakt in Oud Hollands. de loden opvolger van het gekalligrafeerde middeleeuwse handschrift. Het zinnetje had ik van een wevershuis op de Uiterste Gracht gehaald: Ondert laeken minne wever syn sinne.
Woensdag bezoek van de heer Cornelis Schenk, een oude rot in het vak, waar nog veel van te leren is. Verder collega’s van de kunstopleiding en op de valreep vier ‘Zwitserlevers’. Een van de dames had nog op een cliché fabriek gewerkt. De heren waren geheel verrukt van het afdrukken en keken na het bezoek anders naar drukwerk. Nog snel een cliché met de Leidse mannetjes voor ze afgedrukt onder veel OOOH’s en AAH’s.
’s Avonds thuis met Hans Dessens de resterende Scaligerboekjes genaaid. Die klus is nu ook bijna geklaard; alleen nog snijden en nummeren.
Gisteren was het rustiger. Ik drukte de kapitalen/ initialen nr. 1416 van Johan Enschede uit de bok van Kees. Eerder gebruikt door Gerard Post van der Molen in DE DOOS VAN KOOS, het Corps 8 project wat we in 2004 maakten.
In de weefkamer zijn de theedoeken opgehangen die twee weken geleden van het getouw kwamen. Met de gedachte ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ meteen twee theedoeken gereserveerd. Maar het is vooral leuk en verrassend om te zien hoe er van een ketting/schering twaalf zo verschillende doeken geweven zijn.
Vandaag een dagje vrij van druk. Afgelopen donderdag pakten we ’s avonds de Nieuwsbrief van Drukwerk in de Marge in. Inmiddels ligt ‘ie’ bij iedereen die contribuant is in de bus. Sprekend omslag van Martijn van der Griendt (helaas verkeerd geniet) en in elk exemplaar een verrassende handgerolde kleurendruk van Alex Barbaix.
In het wevershuis blijkt dat niet alleen drukken af en toe een monnikenwerk is, maar ook het inrijgen van de nieuwe schering; geduld en aandacht. Met de kaarten ben ik tot nummer 17 gekomen. Ik ben aan het nadenken over mapjes om de kaarten in te stoppen en denk dat ik er uiteindelijk drie verschillende met elk tien stuks maak. Maar eerst hieronder de laatste vijf. Zoals je ziet is 3 oktober volop in de ontwerpen terecht gekomen.
De afgelopen dagen volop herfst. Wind, regen en later zon. In het wevershuis is het gezellig druk, donderdag kwam ik niet eens aan het drukken van de kaarten toe. Vrijdag kwam Wilma van Driel langs met haar cursisten (boekbinders) terwijl ik mijn zetsel aan het bouwen was. En met een nieuwe legger op de Adana kwam dat ook nog redelijk van de pers. En wat toch het allerleukst is, is dat je met de kleine Adana het principe van drukken goed kunt laten zien.
In de voorkamer zijn de weefsters een nieuwe ketting aan het inrijgen: een ambachtelijk en tijdrovend precies werkje.
Leiden is in feeststemming eerst nog droog met reveille, koraalzang en haring en wittebrood, later begint het te plenzen. Overal verschijnen wit/rode paraplu’s. De regen mag de pret niet drukken, de partytenten en bankjes staan buiten opgesteld, klaar om te gaan genieten van de optocht . . . Ik hoor dat de burgemeester gesignaleerd is in een gesloten koets. Dat belooft niet veel goeds. Tegen een uur zigzag ik met een pluutje door de menigte naar het wevershuis, er zijn enkele barricades te nemen want de route voor de optocht wordt verkeersvrij gehouden. 
Vandaag druk ik zwart, op verzoek van Herbert van Hoogdalem, die een afdruk van twee clichés nodig heeft voor zijn boek. Daarna op zoek naar het juiste 3 oktober cliché. Ik vind een plaatje van een menigte en hoop dat het langs de optochtroute inmiddels ook zo druk is. Hans en Stella komen langs om mij het 3 oktober gevoel te geven (wit broodje haring 
en een feestelijk glaasje) en later komt Herbert zijn dochter en een vriendin ook nog even aan.
Dan blijft het stil, Herbert duikt het KIND OF BLUE hoekje in, ik druk mijn 90 kaarten. En . . . af en toe laat de zon zich even zien. Tevreden fietsen we naar huis, we hebben allebei twee bezoekers gegenereerd vandaag.
Silvia Zwaaneveldt 