Afgelopen zondag voor het eerst het ruime sop genomen in een roeiboot. Het was mooi weer, zon, 20+ graden, stevige wind uit het zuidoosten. Het was voor mij de kennismaking met ‘coastal roning’. Vertrekpunt Skovshoved Roklub in de jachthaven van Charlottenlund. Alles wat met watersport te doen heeft zit in de jachthaven, en de kano vereniging maakt eveneens gebruik van het kleine vlot en dat betekent: je boot (de coastal-4, is van polyester, heeft brede boorden, is out riggered, en heeft een zelf lozende kuip. we varen met vier roeiers/skullers, een stuur) van de helling het water inrijden, instappen, stellen en RO! Na een keer bagbord [bauwbor], styrbord [stuurbor]en bagbord zaten we op de golven van de Øresund. Hemeltjelief wat een geklots. De wind stond pal op het haventje en de golven waren onstuimig, zo onstuimig dat ik een licht zeeziekig gevoel voelde opkomen. De golven sloegen niet over de boorden en eenmaal verder van alle basaltblokken vandaan werd het water ook wat rustiger. Na een klein half uur volgde er een wisseldans. ‘Drie’ en ‘vier’ hielden veilig boord, ‘een’ ging plat achterover liggen, ‘twee’ (dat was ik) klauterde via de boorden over ‘een’ heen en werd stuur, ‘een’ schoof naar achter en werd ‘twee’ en de stuur werd ‘een’. En het water klotste voort, en de boot liep vol! “Ja? Til roningklar? RO!” En met de vaart die we maakten, stroomde het water weer het kuipje uit. Hoe ingenieus. We voeren langs de kust omhoog, omzeilden voor anker liggende zeilschepen. Ik stak mijn hand op als een motorrijder naar de drie tegemoet roeiende boten (klassieke coastals met uiteraard een Deens vlaggetje, riggers op de boorden; twee boordroeiers en een stuur) en het was heel aangenaam. We wisselden nog vier keer, en nummer ‘drie’ en ‘vier’ werden ook in de deinende dans betrokken. De terugtocht was hard werken, een tandje meer, want fikse tegenwind. Wat een ervaring, een beetje tussen zeilen en roeien in, rollen op de golven; ik voelde me een viking!

In een van de eerste weken in dit land stopte ik bij een ‘genbrugshop’, een kringloopwinkel. Mijn oog werd getrokken door een stapeltje borden in de etalage. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik beter, het kon niet waar zijn. Daar stonden dezelfde borden, die ik al jaren met me meesleep, wit aardewerk met een gepenseelde blauwe bloem erop. Het servies van Opa Piet! Fiets op slot, de borden gekocht voor een luttel bedrag en in m’n eerste woordjes Deens aan de (Zweedse) mevrouw achter de toonbank uitgelegd dat ‘min farfar fra Holland havde de samme talleken, men han er død for mange år siden, og jeg har tallerken endnu.’ Een vreemd toeval, maar goed om mijn alertheid op borden met blauwe bloemen op te voeren. Een week later aten we bij een collega van Rudi en hij serveerde de maaltijd op mooi Deens porselein met blauwe bloemen. Het was van de beroemde Deense serviezenmaker Royal Copenhagen. De blauwe bloemen op mijn borden kwamen dan wel overeen, maar waren niet ‘royal’. Er staat ook maar een bloem op elk bord, de royals zijn beter bedeeld. In de loop van de tijd scoorde ik af en toe een (paar) bord(en) of een schaal en zo groeit de verzameling. Het moeilijkst is om aan de ontbijtbordjes te komen. Die zijn of het meest gebruikt en gesneuveld of verworden tot plantenschotels.

Een week geleden aten we met Ruud z’n moeder en Hans en Miep op een terras in de stad. Het smørrebrød werd opgediend en zag er heerlijk uit. Omdat we wilden delen bracht de serveerster kleine aardewerken bordjes; ja! Opa Piet z’n bordjes. Met blauwe bloemen!

Zij had ook moeite om aan de kleine bordjes te komen vertelde ze, je moest geluk hebben. Het servies heet: fattigmands blå blomst; de armelui’s blauwe bloem. Hoe Opa Piet aan dit Deense servies is gekomen is een grote raadsel. Ik heb me maar neergelegd bij het feit dat het nooit opgelost zal worden en verzamel rustig verder.

Op de website van museum Arken las ik donderdagavond dat er -7 augustus- een openluchtvoorstelling was van Così fan tutte. Het zou mooi weer blijven, dus een uitgelezen kans. Ik koppelde de voorstelling aan het museum, dat met diverse waterpartijen aan de Øresund ligt, en nadat we ’s morgens nog kaartjes bemachtigd hadden voor de voorstelling, pakten we om kwart over vijf de trein naar Ishøj, pakweg 25 km hiervandaan. We fietsten naar de kust, maar konden bij Arken geen spoor van drukte van de opera vinden. Terwijl ik toch echt had gelezen dat het terrein al om vijf uur open was en dat Meyers -een fijne Kopenhaagse bakker- er smørrebrod zou verkopen. Rudi toverde de ticketprintjes uit zijn broekzak en de voorstelling bleek helemaal niet bij het museum Arken te zijn. Gelukkig is er dan Google Maps. De opera bleek een kleine 20 kilometer verderop uitgevoerd te worden…….

Het was zes uur en dus fietsten we door het Deense landschap met uitgestrekte koren- en graanvelden naar Hedeland. Onderweg neergestreken in de tuin van een oude school om de eigen meegenomen etenswaren (we waren te laat om het bij Meyers te bestellen) te nuttigen en om half acht reden we het openluchttheater binnen. We waren bijna in Roskilde. 🙂

Een groen Verona aan de rand van wat ooit een zandwinningsgebied was. Così fan tutte was niet spectaculair, maar misschien zijn we toch niet zo van de opera. De setting was dat wel, de avond viel prachtig en was zoel. Bijzonder was het moment dat er een groep vogels dwars door het toneelbeeld vloog.

We kwamen ook nog thuis, vijf kilometer verderop was een station, waar om vijf voor twaalf zelfs nog een trein stopte, en ons met fietsen en al naar København Hovedbanegård bracht.

Dit jaar niet met vakantie, maar voorbereidende verhuisactiviteiten. Eind juni vertrokken we naar Leiden om ons huis daar klaar te maken voor de verkoop en onze spullen in te pakken. We hadden al ingeschat dat het een klus zou zijn, en dat was het ook. Een grote en zware klus. Het meest tijdrovende was het uitzoeken en inpakken van de drukkerij. Staand zetsel moest nog gedistribueerd worden, de bokken en de persen op pallets voor het transport, papierkasten en klein materiaal uitgezocht. De verhuizer droeg zijn steentje bij en op zaterdag 11 juli verdwenen de persen en de eerste tien bokken in een van de drie containers.

De maandag daarop de rest en ook de overige huisraad. Inmiddels had dochter Floor te horen gekregen dat ze een huisje in de Trompstraat mocht gaan bewonen, dus die was ook aan het inpakken. Op 15 juli om tien uur kreeg zij de sleutel, om elf uur tekenden wij bij de notaris om de verkoopakte en overhandigden we de sleutels van de Gerrit Doustraat 4 aan de nieuwe bewoners. We hadden het gered! Van een zwart gat waar we in zouden kunnen vallen was geen sprake, want we konden onmiddellijk bij Floor aan de slag. Inmiddels zijn we tweeënhalve week verder. Floor is gesetteld, en wij zijn weer terug in het appartement in Kopenhagen. De rust keert voor even weer. De volgende verhuisdozen komen pas de 19^e. Dan pakken we ‘het appartement’ in en verhuizen begin september met een Deense ‘flyttemand’ naar de Soløsevej 22, 2820 Gentofte. De spullen vanuit Nederland komen een week later.

Het afgelopen weekend hadden we gasten; Hans en Miep Meulenkamp kwamen met hun camper naar Kopenhagen en hadden Ruud z’n moeder mee op reis. Het was leuk om moeders te laten zien hoe we hier ‘zitten’. Op zaterdag hebben we ze een stukje van de stad te laten zien. We liepen door de haven, de parken, de mooie begraafplaatsen en de botanische tuin. Het Deense weer deed z’n best; blauw en soms een vliedend wolkje. Geluncht ‘Under Uret’ (onder de klok) met vijf verschillende smørrebrødjes en een Deens biertje. En thuis gekletst, geborreld en (ook) lekker gegeten.