Nog een keer strik og snak.

Toen we door omstandigheden uit onze vaste plek moesten met de breiclub, belandden we in ‘het’ breicafé van Østerbro, Woolstock. Het idee om een ‘commercieel’ breicafé te beginnen ontstond uit nood. Louise werd ontslagen als journalist en op hetzelfde ogenblik liep haar relatie stuk; zak en as en hoe nu verder. Uit deze chaos kwam het licht. Een oude droom om een gemoedelijke ontmoetingsplek te runnen met lekkere koffie en verse broodjes combineerde zij met haar liefde voor breien en wol. Ze leende geld van haar moeder, knapte op een straathoek in de buurt een oude bodega op, kocht wol in en bestelde servies en ging van start.

Inmiddels bestaat Woolstock (www.woolstock.dk) anderhalf jaar. Wat tref je er aan? Niet alleen breiers, maar ook mannen en vrouwen die met een laptopje op tafel een uurtje werken tussen de knotten wol. Jonge moeders, kinderwagen met kind buiten voor de deur, die kletsen met vrienden/ vriendinnen. Dames op zoek naar een nieuw brei-idee, of hulp als je aan een iets te ingewikkeld breiwerkje bent begonnen. Louise komt zelf niet meer aan breien toe en heeft een kleine schare van actieve vrijwilligers om zich heen verzameld die hand- en spandiensten en Eerste Brei Hulp verlenen. Het is een fijne plek om een keer in de twee weken een donderdagmiddag te breien. Zo komt die shawl toch nog een keer af.

Stikkeklubs zijn vaak verbonden aan buurthuizen, kerken of bibliotheken. Soms kom je gewoon met je eigen breiwerk, voor de kaffe med kage, om hulp of een praatje, of voor de goede zaak. De kerk vlakbij heeft een strikkeklub die doopservetten breit. Lapjes van 21 x 21 cm -handig, want zo groot als de korte kant van een A4-tje- in witte katoen met daarin gebreid een christelijk teken; een kruis, een boot, vissen, een anker. Met een doopdoekje wordt het hoofdje van de dopeling afgedroogd en de ouders krijgen het mee als herinnering. Fijne kleine overzichtelijke geloof-hoop-en-liefdebreiwerkjes zijn het. Het afgelopen jaar was de productie zo hoog en het aantal borelingen zo laag, dat de strikkeklub uit moest zien naar een alternatief breiproject. Er wordt nu gewerkt aan een kleurig tapijt, de doopdoekjes in kleur en aan elkaar gehaakt, voor de zangbijeenkomsten van moeders met baby’s; babypsalmesang.

Een ander fenomeen is de door Facebook aangejaagde breigroep Lommevenner. Een lomme is een broekzak en een ven een vriend. Een broekzakvriendje is een gebreid knuffeltje. Ze worden in ambulances en ziekenhuizen gebruikt om contact te maken met kinderen. Een lommeven mag met je mee, stelt je gerust en blijft altijd bij je. Het concept komt uit Noorwegen en verhuisde met een Noors echtpaar in 2018 naar Denemarken. In recordtempo raakten meer dan 4600 Denen in de ban van het breien van een of meerdere lommevenner.

Zo’n troostknuffel moet aan een behoorlijk aantal eisen voldoen. Maat: max.13×7 cm. Het broekzakvriendje is gebreid of gehaakt van op 40 graden wasbaar materiaal, moet gevuld zijn met schoon fiberfill en er mogen géén belletjes of rammeltjes in, alles moet vastgenaaid zitten, géén knopen of losse onderdelen. Het is een klein overzichtelijk breiklusje en mooie manier om van je restjes garen af te komen. De knuffels worden centraal ingezameld, gewassen en in zakjes gestopt.

Het ambulancepersoneel is enthousiast en steekt de breiers*/breisters regelmatig een digitaal hart onder de riem. “Jouw lommeven maakt het verschil tussen een goede en een nare tocht voor een kind in de ziekenauto”. En op Facebook verschijnen bedankfoto’s met trotse bezitters van zo’n klein vriendje.

*Ja, ook mannen! Op de Deense school leert iedereen breien. Het Scandinavische breiduo Arne (Noorwegen) en Carlos (Zweden) zijn rolmodellen.