Het is mooi weer. De zon schijnt. met een pot thee en een bak muesli schuiven we de serre in om te ontbijten. Buiten is het gras groen, de dooie perenboom staat solitair in de zon, de Japanse anemonen bloeien uitbundig en de cosmea’s wiegen in de wind. Dan staat Vos op het gras. Hij kijkt rond en verdwijnt tussen de rododendrons. We prijzen ons gelukkig dat we hem/haar weer een keer gezien hebben en nog wel ’s morgens vroeg.

Plotseling gebeurt er iets. Uit de rodo’s schiet een eekhoorn, op de voet gevolgd door Vos. Eekhoorn sprint de dooie peer in. Vos is te laat. Op een uiterste tak zit Eekhoorn te schudden van de zenuwen. Vos snuift diep, loopt rondjes om de boom en gaat er uiteindelijk bij zitten. Na een paar minuten geeft hij het op, loopt terug naar de struiken. Eekhoorn zit nog steeds hoog. Gevangen in de peer. Na tien minuten vinden we het welletjes. Vos is niet te zien. We lopen de tuin in en dan laat Eekhoorn zich als een rijpe appel uit de boom vallen. Hij ploft in het gras en zoekt z’n toevlucht in een ceder. Daar zit hij nog een tijdje. Dan hupt hij via de hazelnoten uit het zicht.