Het gedenken, herdenken en doordenken, van de talloze gebeurtenissen uit het verleden, daar gaat het in het voorjaar over. Nu we in Denemarken wonen heeft de jaarlijkse trits veel minder van een automatisme. Gisteren, thuis in Jægersborg, hoorden we om acht uur de klokken. Zoals hier te doen gebruikelijk is, lieten we als eerbetoon kaarsen branden in de vensterbank. We realiseerden ons dat we vorig jaar van ons appartement in Østerbro naar Mindelunden liepen: daar is de nationale herdenking zoals in Amsterdam op de Dam. Er is al weer een jaar voorbij en dat maakt de laatste maanden veel indruk op ons.

Als er één ding is dat we niet goed hadden ingeschat toen we naar het Noorden vertrokken, dan is het de invloed dat het klimaat hier uitoefent op je dagelijkse leven. Die pakweg 800 km naar boven maakt echt veel uit. De temperatuur is gemiddeld zo’n drie tot vijf graden lager. Vanaf mei tot en met september maakt dat niet zo veel uit; als de zon aan is, zoals nu, zoek je direct naar je zonnebril en een parasol. In de wintermaanden geeft die gele ploert het wintersportgevoel, een stralende hemel en zon in je gezicht alles omgeven door een frisse lucht. Het zijn de dagen dat je baas na afloop van een afdelingsvergadering zegt: “Ik zie dat het mooi weer is, laten we allemaal naar buiten gaan voor een fikse wandeling.” Echt gebeurd, 80 man in de zaal. Ze zegt er niet bij, maar iedereen weet het, dat weer weken kan duren voor je de zon terug ziet. De wind uit het noorden geeft kou, maar laat ook de zon schijnen. Maar bovenal zijn de westenwinden die januari en februari grijs, winderig en nat maken. Hier moet je je doorheen zien te worstelen.

Bij mijn eerste kennismaking met de afdeling was het mij opgevallen dat er overal kaarsen brandden. “In hal verwelkomen zij een ieder, op het bureau maken zij het lichter voor jou”. Ik vond het hilarisch en trok de (verkeerde) conclusie dat iedereen spiritueel in plaats van wetenschappelijk bezig was. Ik weet nu beter en heb nu samen in de wintermaanden zelf de nodige kaarsen aan gestoken. Kerstmis is hier vooral een Lysfest, een lichtfeest. “Al die christelijke nieuwlichterij is er later in gefrommeld, daar gaat het niet om.”, zo werd mij toegelicht. “We vieren de zonnewende, vanaf nu wordt het eerder en langer licht.” Maar het Nederlandse gezegde ‘als de dagen lengen gaat de winter strengen’ is profetisch voor het land waar we nu wonen: januari en februari komen eraan!

In maart verschijnen de sneeuwklokjes, gevolgd door velden met winterakonieten die de winter uit, en de lente inluiden. Dan kan het niet snel genoeg gaan, iedereen wenst de stinzenplanten in bloei. Letterlijk en figuurlijk komen we uit ons hol en de winterdepressie. “Ja, zo is het, je moet er mee leren leven”, zeggen de Denen. De grond in het bos kleurt roze-wit, van de anemonen, soms ook geel van de ster van Bethlehem. De bloeiende pruimenbomen tekenen hagelwit af tegen een glasheldere blauwe lucht. In april gaat het hard al was het maar omdat het om 4 uur ’s morgens al weer begint te schemeren. Majestueuze wolken drijven over en laten in het voorbijgaan af en toe wat extra wits achter. Nu op 5 mei, bij ons achter, de magnolia al haar pracht en praal toont, weten we het zeker: Koning winter heeft gecapituleerd.

Zo zeker en zo opgelucht, dat weten we door ervaring. De komst van de lente en de aantocht van de zomer hebben we hier een keer eerder meegemaakt. En dat maakt dat wij ook ons eerste jaar gedenken, herdenken en doordenken, en we hebben nooit gedacht dat zoiets zou worden opgelegd door de seizoenen.

Rudi