Een keer in de zes weken wordt het orgel in de Grundtvigskirke bespeeld voor een concert. De kerk is al een bijzonder gebouw, het orgel is een ding op zich. Het is met 55 registers en 4030 pijpen een waar monster; ruim zestien meter hoog, zevenenhalf breed en anderhalf diep. Alles zit er in; viola di gamba’s, hobo’s, trompetten, verschillende fluiten, klokjes etc.

Vanavond speelde Yuzuru Hiranaka op het orgel. Om half acht staat deze Deense Japanner -hij studeerde aan het Sweelinck Conservatorium en streek in 1991 neer in Kopenhagen- verlegen giechelend en een beetje schutterig achter een microfoon voor in de kerk en legt ons zelf het programma voor. We gaan luisteren naar Liszt’s Opheus, een stuk waarbij destijds de vrouwen flauw vielen. Als wij dat maar niet doen… Zijn inleiding stopt nogal abrupt en hij huppelt door de kerk naar de westelijke ingang en beklimt het orgel. De eerste tonen zijn mild, dan komt Orpheus in de onderwereld. Het orgel bromt en gromt, als een aanzwellende tollende wind rolt de muziek de kerk in en om ons heen. ‘We’ zijn de pakweg 75 bezoekers die verspreid in de kerk contemplatief voor zich uit zitten te staren. We worden ingepakt in de muziek. Als het gegrom weer afzakt, krijg ik weer oog voor de kerk zelf. Een uit gele bakstenen opgetrokken kale kathedraal. Nergens een versiering anders dan in het metselwerk.

Dan spoelt het symfonische gedicht Finlandia van Beethoven als een vloedgolf de kerk binnen. De daarop volgende bewerking van een klaviersonate van Beethoven klinkt bescheiden en de ingetogen klanken dwarrelen door de ruimte, het orgel fluit en danst en zwelt aan naar een machtige climax, een prachtig slotakkoord. In het laatste stuk, ook van Liszt, laten de belletjes en de bosfluit zich horen. Heel verrassend.

Hirakana verschijnt buigend ergens in het gigantische orgel en zwaait dankbaar het applaus weg.

Eenmaal weer buiten vraag ik me af wat daar te horen is als de kerk zich vult met het geluid van het het orgel. Ik fiets nog een rondje om de kerk en langs de in een carré gebouwde huisjes, die nog nietiger zijn door de enorme afmeting van dit bijzondere godshuis. Maar daarover een andere keer meer.

Vandaag en morgen zijn Koning Willem Alexander en Koningin Màxima in Denemarken op staatsbezoek. Rudi houdt op verzoek van de Nederlandse ambassade een verhaal voor één van de tweede handelsmissies, die in het kielzog meereizen. Hij is tevens uitgenodigd op het staatsbanket morgenavond, waarbij de Deense Koningin Margrethe en Prins Henrik ook aanwezig zijn. Het kostte nog enige moeite om hem in de juiste maat Black Tie te krijgen, maar de verkoper van de herenzaak op de hoek heeft het vuur uit z’n sloffen gelopen om daar voor te zorgen. Een klassieke uitvoering in maat 46 was moeilijke opgave, maar het argument dat Rudi met de twee koninginnen zou dineren gaf hem voldoende ammunitie om zijn leveranciers in beweging te zetten.

Op de website http://achterhetstaatsbezoek.nl/2015/03/17/wat-doen-we-met-opa-en-oma/ schreef Caroline Boessenkool van de ambassade een blogpost over waarom we -volgens Rudi- moeten investeren in ouderen. Lees het zelf. Als dat niet lukt door op de link te (dubbel)klikken, kopieer het linkje dan en plak het in je browser.

Vrijdagavond naar de opera op het eiland Holmen, het was het derde deel en betoverende sluitstuk van het culturele cadeau van Leyden Academy. Bedoeld om ons op weg te helpen in het hoge Noorden. Geheel in de nieuwe traditie gingen wij op de fiets.

We hadden het majestueuze gebouw, net als de opera van Sydney aan het water gebouwd, al een aantal malen -van dichtbij en veraf- bij daglicht gezien. Maar aankomen in de avond is anders.

Het staat precies in de zichtlijn van de Dom en het geometrisch perfect geordende Koninklijk paleis aan de overkant van de haven. Het is een -beetje opgedrongen- geschenk van de reder Mærsk aan de stad. Mærsk is het grootste container bedrijf ter wereld. En niet beursgenoteerd, zoals als veel bedrijven hier. De stad zat er niet op te wachten, maar is er nu evenals de Kongelige Opera, blij mee. Het is een parel aan de haven èn je kunt er ook met de waterbus komen aanvaren.

Binnenin lijkt het op een schip….. Met allerlei bruggen naar het binnenste van het met hout omklede heiligdom, dat nog het meest aan een pompoen doet denken. Het publiek is typisch Deens. Mensen strak in pak, sommigen met das, enkele strikken, maar vooral zichzelf. Velen komen in hun persoonlijke modieuze outfit, of in spijkerbroek met sweater. Hier dwarrelt 1500 man door elkaar heen, trap op en trap af. Over glanzend marmer, dat dan weer wel.

De zaal is gewoonweg indrukwekkend met 1500 stoelen in Kongelig blå (blauw). De vier gigantische balkons doen denken aan de Scala in Milaan. Maar de strakke houten uitvoering van het binnenste van deze pompoen klinkt je vast aan Scandinavië. Alle barokke elementen die in dit land aanwezig zijn worden gekoesterd, men is trots op wat was. Maar nu en naar de toekomst toe moet het anders. In plaats daarvan zijn er strakke vlakken en belijningen, in operahuizen, woonkamers, en keukengerei.

De uitvoering van de toverfluit was bijzonder. Ongewoon in die zin dat je het idee kreeg dat je aanwezig was in een eigentijdse musical. Nee, er was geen versterkte muziek. Ja, de dirigent was in white tie – het orkest in zwart en vanzelfsprekend zonder das. Ja, de toonzetting, de aria’s, de HOGE E, alles was daar. Maar de personages ware ‘echt’ en eigentijds uitgedost.

Geen stijve sopranen, alten, bassen. Papageno, was een vrolijk personage met een bijbehorende krullende haardos die over en weer rondom de orkestbak dartelde. Met een beweeglijkheid die in het ballet niet zou misstaan. En zo ook Sarastro, een boomlange Zweed met schoenmaat 48, die met zijn verschijning niet eens hoefde te zingen om al het donkere van de nacht en de macht te verbeelden.

Bijna hilarisch waren de laatste strofen van de opera wanneer Papageno zijn geliefde Papagena ontmoet. Dan wordt het cabaret als ze op de noten van Amadeus, strippend tot aan het ondergoed, de vlinders van de liefde bezingen.

Het is Mozart ten voeten uit: één brok energie, talent en hormonen, helaas slechts 35 jaar geworden.