Vrijdagavond naar de opera op het eiland Holmen, het was het derde deel en betoverende sluitstuk van het culturele cadeau van Leyden Academy. Bedoeld om ons op weg te helpen in het hoge Noorden. Geheel in de nieuwe traditie gingen wij op de fiets.

We hadden het majestueuze gebouw, net als de opera van Sydney aan het water gebouwd, al een aantal malen -van dichtbij en veraf- bij daglicht gezien. Maar aankomen in de avond is anders.

Het staat precies in de zichtlijn van de Dom en het geometrisch perfect geordende Koninklijk paleis aan de overkant van de haven. Het is een -beetje opgedrongen- geschenk van de reder Mærsk aan de stad. Mærsk is het grootste container bedrijf ter wereld. En niet beursgenoteerd, zoals als veel bedrijven hier. De stad zat er niet op te wachten, maar is er nu evenals de Kongelige Opera, blij mee. Het is een parel aan de haven èn je kunt er ook met de waterbus komen aanvaren.

Binnenin lijkt het op een schip….. Met allerlei bruggen naar het binnenste van het met hout omklede heiligdom, dat nog het meest aan een pompoen doet denken. Het publiek is typisch Deens. Mensen strak in pak, sommigen met das, enkele strikken, maar vooral zichzelf. Velen komen in hun persoonlijke modieuze outfit, of in spijkerbroek met sweater. Hier dwarrelt 1500 man door elkaar heen, trap op en trap af. Over glanzend marmer, dat dan weer wel.

De zaal is gewoonweg indrukwekkend met 1500 stoelen in Kongelig blå (blauw). De vier gigantische balkons doen denken aan de Scala in Milaan. Maar de strakke houten uitvoering van het binnenste van deze pompoen klinkt je vast aan Scandinavië. Alle barokke elementen die in dit land aanwezig zijn worden gekoesterd, men is trots op wat was. Maar nu en naar de toekomst toe moet het anders. In plaats daarvan zijn er strakke vlakken en belijningen, in operahuizen, woonkamers, en keukengerei.

De uitvoering van de toverfluit was bijzonder. Ongewoon in die zin dat je het idee kreeg dat je aanwezig was in een eigentijdse musical. Nee, er was geen versterkte muziek. Ja, de dirigent was in white tie – het orkest in zwart en vanzelfsprekend zonder das. Ja, de toonzetting, de aria’s, de HOGE E, alles was daar. Maar de personages ware ‘echt’ en eigentijds uitgedost.

Geen stijve sopranen, alten, bassen. Papageno, was een vrolijk personage met een bijbehorende krullende haardos die over en weer rondom de orkestbak dartelde. Met een beweeglijkheid die in het ballet niet zou misstaan. En zo ook Sarastro, een boomlange Zweed met schoenmaat 48, die met zijn verschijning niet eens hoefde te zingen om al het donkere van de nacht en de macht te verbeelden.

Bijna hilarisch waren de laatste strofen van de opera wanneer Papageno zijn geliefde Papagena ontmoet. Dan wordt het cabaret als ze op de noten van Amadeus, strippend tot aan het ondergoed, de vlinders van de liefde bezingen.

Het is Mozart ten voeten uit: één brok energie, talent en hormonen, helaas slechts 35 jaar geworden.