Dit jaar niet op De Dam of bij molen De Valk, maar in Mindelunden in het noorden van Kopenhagen. Het is het nationaal monument van Denemarken. De Mensen komen vanuit alle richtingen naar de statige entree, een overdekte trap met op elke derde tree een soldaat met een brandende fakkel. Na deze ‘sluis’ waar je dicht op elkaar naar boven loopt, betreed je een andere wereld. Je staat letterlijk boven de stad in een park vol kaarsen, groene grasveldjes met ontluikende en bloesemende bomen. Het volle van het tunneltje ligt ook direct achter je. Samen met de vele anderen lopen we door naar het centrale grasveld, waar zich al een menigte heeft opgesteld achter het katoenen koordje dat de genodigden scheidt van de gewone bezoekers. We schuifelen tussen de mensen door. Boven ons hoofd draait een camera dolly van de DR (Dankse Radio/TV) en in de verte zien we de belangrijkste sculptuur van de begraafplaats. De vrouw, met in haar armen een uitgeputte man, is in zichzelf gekeerd. Naast het beeld zingt een dameskoor, gekleed in de Deense kleuren.

Rond half acht worden het stil. De plechtigheid begint. We worden in het Deens en in het Engels welkom geheten. Eerst is er muziek. Dan luisteren we naar het radioverslag van zeventig jaar geleden, 4 mei 1945, 19.36 uur. < Montgomery heeft in Londen aangekondigd dat de oorlog voor delen van Duitsland, Denemarken en Holland voorbij is. De vrede zal officieel ingaan om acht uur in de ochtend van de vijfde mei. > Er volgt bescheiden muziek van een blaaskapel. De melodie is voor de Denen een bekende en plotseling bevinden we ons te midden van een neuriënde en zacht wiegende menigte. Op een plekje niet ver van ons vandaan, staat een man op een verhoog. Hij is van de DR en doet heftig gesticulerend, en met een prikkende balpen in z’n hand, verslag van het gebeuren, voor de mensen thuis. Gelukkig horen wij ‘m niet.

De camera zwaait over ons hoofd en dan weer terug, want Dronning Margrethe, in het blauw met blauwe hoed, legt een krans. We zingen een lied. Statsminister Helle Torning-Schmidt leest een deel uit een afscheidsbrief voor die een gevangen genomen Deen schreef aan zijn moeder. Voordat het laatste lied wordt ingezet, worden we bedankt voor onze komst. Na dit zingen lost de menigte op. Het katoenen koordje wordt neer gehaald en iedereen krijgt toegang tot de met bloeiende heide omzoomde graven voor het beeld. Bij elk graf liggen bloemen rood-wit-blauw, eerder vandaag neergelegd door de schoolkinderen uit Hellerup. De zo’n gaat langzaam onder, boven ons hoofd vliegt een Dakota twee rondjes.

We fietsen naar huis en ontdekken achter heel veel ramen brandende kaarsen. Wat een mooi gebaar. Zeventig jaar geleden, werden na de radioboodschap van zes over half acht de verduisteringsgordijnen op straat verbrand en de kaarsen aangestoken*.

Vanochtend om acht uur luidden de klokken de Bevrijdingsdag in, een dag waarop iedereen gewoon aan het werk is, maar wel een dag waarop de bussen met vlaggetjes rijden.

*vier van de tien Denen doet dit nog steeds.