Twee weken geleden begon de Deens les. Vier ochtenden in de week van negen tot een. De docent, Einar Helleland, is tevens mede-auteur van het vorig jaar verschenen lesboek Sådan. Hij is Noor van geboorte, groeide op in Jutland in Denemarken, studeerde taalwetenschap in Kopenhagen en promoveerde op tweede taalverwerving voor volwassenen. Hij geeft ons les op Studieskolen, een groot taleninstituut middenin Kopenhagen. Het klasje bestaat uit achttien cursisten waarvan de meesten naar Denemarken gekomen zijn met vriend/vriendin/vrouw/man. Enkelen hebben een baan, vaak in de horeca, anderen zijn op zoek. Het klasje is gemotiveerd en het lijkt erop dat iedereen het vol wil houden. Afwezigheid wordt bij grote uitzondering getolereerd en negen uur is negen uur, dan begint de les.

Het schutterige van het begin is er af. We doen de spreekoefeningen met elkaar al met meer flair en in de twee pauzes duikt niet iedereen gelijk in z’n telefoon, maar wordt er -vooral in het Engels- gepraat (over sportscholen, leuke (boek-) winkels, eettenten etc).

Deens is een taal met drie gezichten. Lezen lijkt nog het makkelijkst, maar spreken en schrijven lijken weinig op elkaar. De Denen slikkende helft of meer van een woord in. D-s, g-s en r-en worden in de regel niet uitgesproken en het aantal klinkers is verbazingwekkend groot. Voor het gemak heeft Einar het aantal klinkers in dit nieuwe lesboek beperkt tot 15. Een schema achterin het boek geeft instructie over de juiste positie van de tong en de stand van de lippen, met een glimlach of rond getuit. En dan nog met lange of korte klanken, op de juiste toonhoogte en de goede klemtoon. Zinnen worden heel anders uit gesproken dan je op het eerste gezicht zou denken.  “Hvad med dig?” <Hoe is ’t met je> wordt: “Wèmmèdei?”. “I lige måde!” <van ’t zelfde!> wordt “ieliejemool!”. Maar het is verfrissend en leuk om een nieuwe taal te leren, de grammatica, ook die van het Nederlands, komt weer naar boven. Einar steekt ons regelmatig een hart onder de riem en zegt dat we het binnen tien jaar wel helemaal onder de knie kunnen krijgen. Vi skal se! [wie skè sie].