Met een pittige noordooster in de nek stonden we gisteravond tussen 30.000 mensen bij de herdenkingsbijeenkomst op het plein bij de Krudttønden.

De meegebrachte vlaggen wapperden fier in de wind en het vuur van de fakkels wakkerde zo snel aan dat de meeste dragers ze toch maar weer uittrapten, om schroei- en brandplekken in de jassen te voorkomen. Er kwamen mensen -groot en klein- van alle kanten, schoven keurig aan en toen om acht uur de ceremonie begon, verstomde het geroezemoes. We hoorden de Deense statsminister, de ambassadeur van Frankrijk die zaterdag bij de bijeenkomst was, een meneer van de politie en er werd (mee-)gezongen. Iets Deens, maar ook Imagine van John Lennon en het Zweedse liedje Vem kan segla -waarvan ik de opname helaas niet in de blog krijg-. Tussendoor veel dof applaus met handschoenen. Om kwart over negen vertrok iedereen weer in alle richtingen.

En bij daglicht ligt de plaats-delict er zo bij.

Het Kopenhaagse leven gaat door.