De dagen worden langer. Het is ‘s morgens zelfs al eerder licht dan in Nederland. Dat komt natuurlijk omdat wij 600 km naar het oosten opgeschoven zijn, maar het voelt wel fijn. ’s Avonds lopen we nog steeds voor, het is hier dan eerder donker, maar langzaamaan kruipen we naar de Nederlandse norm. De zon is terug, je ruikt de aarde en in de parken en plantsoenen schieten de sneeuwklokjes en de winterakonieten uit de grond. – Ik signaleerde ook al de eerste jongens in korte broek en op sandalen – Tussen de middag eten de mensen buiten in de zon hun boterhammetjes op.

Ik was naar de Koninklijke Bibliotheek. Ze bestaat uit twee gebouwen, een bakstenen gebouw uit 1906 en een annex van zwart marmer en glas, wat haar de bijnaam ‘de zwarte diamant’ heeft opgeleverd. De gebouwen zitten echt aan elkaar, het oude staat in de tuin van het Christiansborg slot (Borgen) met de rug naar de haven. Het nieuwe is aan de rug vastgeplakt, gaat over de weg heen en staat met de lees-, theater- en expostitiezalen aan het water. Binnen is een groot atrium. Het voelt als of je in/op een enorm schip staat, je kijkt acht verdiepingen omhoog en ziet de golvende balkonnen van de studiezalen. Dwars door de ruimte twee lange rolbanen (‘mind your step’) die je naar boven of beneden brengen. Als je je via de rechterbaan hebt laten verheffen, kijk je nog voor je van deze bewegende loopplank afstapt, zo de oude leeszaal in. Het hart maakt een huppeltje van deze verrassende architectuur. Het plafond van de brug – want je staat nu op een van de drie luchtbruggen boven de weg – is een enorm schilderij van Per Kirkeby en als je je omdraait naar het water heb je een fantastisch uitzicht op Christianshavn.

Langzaam laat ik me weer naar beneden transporteren. Een volgende keuze dient zich op; ga ik het ‘afvoerputje’ naar de fototentoonstelling in of beklim ik eerst een traditionele trap om de schatten van deze KB te bekijken. Ik kies voor het laatste en kom in een kleine gedimde ruimte die is ingericht door de Andrey Bartenev. In een Russische avant garde setting liggen een Gutenbergbijbel, de sprookjes van Andersen, vele handschriften, dagboeken van Kierkegard, getekende strips, flora’s, vogelboeken, muzieknotaties van Bach, incunabelen etc gebroederlijk naast elkaar. Een bescheiden zoeklichtje loopt langzaam met je mee en leidt je oog langs de schatten. Er zijn schermpjes met extra informatie en aanvullende videofragmenten. Ik blijf hangen bij Karen Blixen en denk aan die melancholieke maar o zo prachtige beginzin van Out of Africa: I had a farm in Africa, at the foot of Ngong Hills… en zie het begin van de film (Karen Blixen – Meryl Streep – schrijvend aan een bureau, buiten loopt de regen troosteloos langs de Deense ramen, maar binnen is het gelukkig warm). In de opstelling ligt het typoscript van Out of Africa, in het Engels getikt en met potlood de Deense vertaling Den Afrikanske farm onder de regels. De conservator vertelt op de video dat Blixen Tania heette en wijst op een bewaard afscheidsbriefje van haar vriend en geliefde Denys Finch Hatton: ‘Goodbye and thank you for so many pleasant days, when I was so bad.’

Dan keer ik weer terug naar de zon en zie op een van de ‘aanmeerogen’ langs de kade dat het tien over twaalf is.