Vrijdagavond fietsend naar de Danshallerne, aan de andere kant van de stad, voor de Carmina Burana van Det Danske Danseteater. De route is simpel, met veel stoplichten. Denen stoppen voor elk oranje/rood stoplicht en staan blijmoedig te wachten. We proberen uit alle macht dat gevoel toe te laten, maar het blijft toch ‘gelaten’ wachten op de kruispunten. Het theater is in de oude mineraalwater fabriek van Carlsberg; `Heineken’ van Denemarken. Over de kleine kinderkopjes racen we -heuvelaf- onder de poort met familieportretten van de brouwer door en vergeten te kijken naar de beroemde olifantenpilaren, die het hoofdkantoor stutten. Het theater is zonder opsmuk, de voorstelling is in een zwarte zaal die nog het meest lijkt op het vlakke vloertheater van het LAK. De muziek komt uit speakers, de voorstelling wordt modern gedanst (Carl Orff zou daar zeer tevreden mee zijn geweest) en is geestig en soms ontroerend. In het zevenkoppige gezelschap danst Maxim-Jo Beck, een Deense met Caraïbische wortels, de sterren van de hemel. Wat een expressie! Een biertje, niet van Carlsberg maar van een kleine lokale brouwer, na afloop en weer naar huis.

In het weekend komen we in het Skuespilhuset aan de praat met een medewerker van het Kongelige Teater. Hij geeft ons een introductie over de Deense mentaliteit: Denen zijn boeren en hoewel ze nu niet meer boeren, denken ze nog steeds als boeren. Nieuwe dingen, eerst zien dan geloven. Zo ligt het nieuwe theaterhuis, onderdeel van Det Kongelige Teater, aan de haven en heeft geen parkeergarage. Dat probleem was voorzien en zou opgelost worden door de bouw van een parkeergarage onder een oude havenpier, de plek waar vroeger de cruiseschepen afmeerden. In de afspraken over de bouw van het theater, gefinancierd door privaat geld (Maersk), zou de stad Kopenhagen de parkeervoorziening bouwen. Maar uiteindelijk bleek de politiek daar toch geen consensus over te kunnen bereiken en stond er vijf jaar lang middenin de stad een theater zonder parkeerplekken. Onhandig. Gelukkig bleek er een private geldschieter en komt de garage er toch. Niemand wil het, maar als het er is zijn we (Denen) blij.

tropische kas

Op de terugweg lopen we door de botanische tuin, met Cristal Palace-achtige kassen -lekker warm- en vinden buiten de eerste bloeiers.

de eerste Deense