Eind vorig jaar -dat klinkt heel lang geleden, maar is het niet- zegden wij gedag aan velen. Gedag zeggen klinkt beter dan afscheid nemen. En dat moet het ook zijn. Wij zijn de wereld niet uit, maar terecht gekomen op ‘The happiest place on the planet’, als we de Denen mogen geloven. Rudi vertrok samen met Maud op 2 januari ’s ochtends vroeg om kwartier te maken in Kopenhagen. Ik had zeven weken eerder uit 13 snel bekeken huizen de keuze gemaakt voor een jaren ’30 appartement in Østerbro. Bijna 130 vierkante meter, een lange gang met aan de ene kant de zit- en de eetkamer en aan de andere kant twee slaapkamers, een badkamer en een keuken. Het geheel bevindt zich op de 1e verdieping en is bereikbaar via twee verschillende trappen. Het is een flat met een achterdeur! Terwijl de verhuizers in Leiden de vrachtauto laadden, belden de kwartiermakers enthousiast op. Ze hadden de sleutel, het appartement was geheel geschilderd, er kwamen nog nieuwe deurkrukken en het stucwerk op de plafonds was prachtig en het internet werkte al.

Op 5 januari bracht Floor me in alle vroegte naar Schiphol, en om negen uur voegde ik me bij Rudi die galant m’n koffer voorttrok van Norreport station naar International House. We verzeilden in het registratiecircus, waarbij Rudi als Kopenhagenaar aangemerkt werd en ik de opdracht kreeg me de volgende dag elders in de stad te melden. Op naar ‘huis’ waar Maud met koffie wachtte en instructie gaf over de wifi en aanverwante digitale zaken. De dagen daarop pendelden we enige keren met broer Rob (het zou een van de gebroeders Bever geweest kunnen zijn, hij had van alles bij zich) heen en weer tussen ons nieuwe huis en de plaatselijke Ikea, openden een Deense bankrekening, haalden nieuwe telefoons. Rudi verdween af en toe naar de universiteit en richtte daar zijn werkkamer in, uitzicht op een van de stadsmeren! Op donderdagochtend stonden de kasten en belde de verhuizer aan om de vrachtauto te legen. Zo konden we donderdagavond aan tafel eten, met echt bestek, port drinken op de bank, muziek luisteren en slapen in ons eigen bed.

Zaterdagochtend vertrok Rob. De wind stak op en Kopenhagen verdween voor een aantal dagen in een natte wolk. We ontvingen onze eerste gasten; Corry en Gert van de roei, die in Kopenhagen waren om zoon, schoondochter en kleinkind te accommoderen. Zondag schoven we aan voor een Deense lunch met viseitjes, zalmsouflee, lamskotelet en chocoladetaart bij de decaan in Klampenborg en nu is het Deense leven gestart. Rudi gaat naar in het donker naar zijn kantoor met boterhammetjes en Nespresso-cupjes en komt in het vroege donker weer thuis. Dat is het moment dat we voelen wat we de afgelopen weken deden; gedag zeggen, inpakken, opbouwen en uitpakken. Het was niet niks. 😉

-wordt vervolgd-