Vanmiddag was het rustig in het Wevershuis. De zichzelf aangekondigde dames van woensdag verschenen, waren geïnteresseerd maar ook weer snel verdwenen. Het nieuwe zetseltje zat eigenlijk ook snel in elkaar. Het drukken vergde meer moeite, het maken van het boekje voor het Scaligerinstituut en vooral het geslinger aan de proefpers, waarschijnlijk in combinatie met het dagelijks drukken op de Adana, heeft geresulteerd in een pijnlijke schouder. Vanavond moet er maar een warme pittenzak op. In de voorkamer werd geweven en de ketting was bijna op, dus de twaalf theedoeken, bijna klaar. Vlak voor ik wegging kwamen ze van het getouw.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarna vlug naar de UB waar de achtdelige editie van Scaligers brieven aan het Nederlandse publiek getoond werd. Dirk van Miert verhaalde over het grote project waar op z’n minst twaalf manjaren in zijn gaan zitten. Prachtige stapel bloedrode (zo rood als Scaligers mantel) kloeke boeken. Mijn drukwerkje, met de rede van professor Mout, vond gretig aftrek en dat is natuurlijk een prettig gevoel. Vrolijk naar huis gefietst!